Achmea-medewerkers aan het woord
De EvE Foundation steunt jongeren tussen de 14 en 24 jaar die één of beide ouders zijn verloren.
Het zal je maar overkomen. Eén van je ouders overlijdt. Dan ben je je vaste maatje kwijt waar je altijd je vragen aan kon stellen. Die antwoorden had en je hielp je eigen richting te vinden in het leven. Jaarlijks verliezen ruim zesduizend minderjarigen één of beide ouders. Ongeveer 65.000 jongeren groeien op zonder vader en zo’n 38.000 jongeren zonder moeder. Het verlies van een ouder hoort niet, maar het gebeurt, ook binnen Achmea!
Nina verloor haar vader
Het begon allemaal heel mooi. Heleen en Jan leerden elkaar kennen bij Achmea en werkten 14 jaar lang met heel veel plezier in hetzelfde team. Net nadat zij zeven jaar geleden was gestart bij Zilveren Kruis, kreeg ze een verontrustend telefoontje vanuit het ziekenhuis; of ze direct wilde komen. Haar man was onwel geworden en nog steeds niet bijgekomen. De ernst drong nog lang niet tot haar door en ze zei dat ze vanuit Zwolle er een uurtje over zou doen. “Op de IC waren artsen en verpleegkundigen aanwezig, maar niemand deed iets. Ik zag Jan liggen aan allerlei apparatuur. Ik vroeg letterlijk: 'Waar kijk ik nu naar?' Voor dat antwoord gingen we naar de familiekamer… Jan is de dag erna aan de gevolgen van een aneurysma in zijn hoofd overleden.” Voor Heleen en haar kinderen een immens groot verlies en een zeer indringende ervaring. Dochter Nina kan zich de dag dat haar vader overleed nog heel goed herinneren. Ze staat er elke dag wel even bij stil. “Ik was 12 jaar en zat in groep 8 van mijn basisschool. Het was een zonnige aprildag en het weekend begon bijna. Mijn basisschool juf vroeg of ik na de les nog even kon blijven. Ik had nog geen idee wat er aan de hand was en was er zelfs van overtuigd dat ik straf had. Totdat om drie uur eindelijk de bel ging was ik alleen maar bezig geweest met dingen bedenken die ik fout gedaan zou kunnen hebben. Toen mijn broertje met zijn juf er ook bij kwamen zitten werd het mij al snel duidelijk dat het toch niet om een straf ging. Er werd ons verteld dat papa in het ziekenhuis lag. Ik weet niet zo goed hoe lang we daar, in het ziekenhuis, in dat kleine kamertje gewacht hebben. Het voelde als een eeuwigheid, niet wetend of de dokter, die op elk moment binnen zou kunnen lopen, kwam met goed of slecht nieuws. Uiteindelijk brak die tijd dan toch aan, die van het slechte nieuws. Mama wilde het mij en mijn broertje zelf vertellen. Daar zaten we dan, op een grote steen voor het ziekenhuis. Papa zou niet meer wakker worden. En toen ik die ochtend voor school afscheid van hem had genomen, was dat een afscheid voor altijd geworden.” Heleen, die zichzelf typeert als wellicht een nuchtere Friezin vertelt dat ze ondersteuning toen niet nodig vond. Wel had ze het fijn gevonden contact te hebben met andere vrouwen die net als zij (ze was 38) jong weduwe zijn geworden. Ze kende niemand met dezelfde ervaring. Dat gold ook voor de kinderen. Ze voelde zich vaak ‘die weduwe’. “Iedereen kende ons verhaal, en ondanks dat we de hoofdpersonen zijn, zijn we niet ons verhaal. We zijn zoveel meer dan dat!”
Anne verloor haar vader
Anne Buijsrogge is de oudste dochter van Marc Buijsrogge die als hartchirurg werkzaam was in het Universitair Medisch Centrum Utrecht. Ook Anne vertelt. “Ruim anderhalf jaar geleden, ik was toen 15, is mijn vader op 48-jarige leeftijd overleden. Het kwam ontzettend onverwachts. Ik vond hem levenloos op de bank toen ik op een woensdagmiddag thuiskwam van school. Eén van de personen van wie je het allermeest houdt op de hele wereld, wordt zonder aankondiging, ineens uit je leven gerukt. Deze ingrijpende gebeurtenis is iets wat ik mijn hele leven met me mee draag. Als een soort rugzak met bakstenen die ik eigenlijk liever af zou willen zetten. Voor mijn gevoel ben ik in deze anderhalf jaar zo snel volwassen geworden. Veel sneller dan leeftijdsgenoten. Ik ben nu veel selectiever in met wie ik wel en juist niet wil omgaan, dan dat ik voorheen was. Mijn ‘innercircle’ is veel kleiner geworden, omdat ik het moeilijker vind om bij mensen van mijn eigen leeftijd aansluiting te vinden. Jongeren die dit niet hebben meegemaakt, weten zich niet goed een houding te geven. Daardoor heb ik me veel eenzaam gevoeld.” De EvE Foundation is voor Anne belangrijk geweest om te praten over haar verlies. Op de vraag wat EvE haar heeft gebracht antwoordt Anne resoluut. “De eenzaamheid die ik voelde, doordat ik me anders voelde, werd door EvE verzacht. Er waren dus wel kinderen van mijn leeftijd, die hetzelfde hadden meegemaakt als ik. Maar ieder toch weer op zijn eigen manier. Niemand veroordeelt elkaar, iedereen luistert en probeert te leren van andermans verhaal. Als je huilde was het oké, als je niet huilde was het oké. De groep heeft mij echt wijsheid bijgebracht. Zo kon ik mezelf eerder heel pissig maken als iemand het verdriet van zijn overleden kat ging vergelijken met het verdriet van mijn vader, tot ik door iemand van EvE leerde dat je geen leed met elkaar moet vergelijken. Dat is een ongewonnen strijd, die je beter aan jezelf voorbij kan laten gaan.”
William van Gerwen
En dan krijg je de diagnose ALS…
William van Gerwen vertelt: “Eén van mijn beste vrienden, Dragan Thijssens, heeft vorig jaar de diagnose ALS gekregen.”. Dragan, 47 jaar, oud-prof voetballer van FC Eindhoven, is getrouwd met Renate en vader van Julius (16), Roos (12) en Bibi (5). Wat begon met wat krachtverlies in zijn rechterarm door -wat men toen dacht- vermoedelijk een beknelde zenuw, resulteerde na onderzoeken in november 2020 in de verschrikkelijke diagnose ALS, een progressieve, ongeneeslijke spierziekte. Afhankelijk van verschillende factoren is de gemiddelde levensverwachting 3 tot 5 jaar. Helaas was er al ervaring met spierziekte. Toen Dragan 18 jaar was heeft hij zijn broer verloren aan een andere ongeneeslijke spierziekte, Duchenne. Dragan is ondanks alle leed een ontzettend positief, sterk en sociaal mens en gedreven nog het maximale uit het leven te halen. Met behulp van vrienden en relaties is onlangs een grote wens van Dragan in vervulling gegaan; namelijk het oprichten een stichting. De naam van de stichting is: ‘ALS we er voor gaan’. Het is namelijk Dragan zijn missie om zoveel mogelijk geld in te gaan zamelen voor kinderen met een spierziekte. Bijvoorbeeld om een aangepast speeltoestel of hulpmiddelen aan te kunnen schaffen. Door middel van sponsoring, donaties, en evenementen wil de stichting zoveel mogelijk geld inzamelen. Elke donatie helpt de stichting in hun missie zoveel mogelijk speel- en hulpmiddelen voor kinderen met spierziekte te kunnen aanschaffen. De Achmea Foundation heeft een bedrag van EUR 4.000,00 over gemaakt naar de stichting ALS we ervoor gaan. De helft van dit bedrag is opgehaald bij collega’s van Achmea door middel van crowdfunding op het platform Voor Elkaar. De andere helft komt van de Achmea Foundation.
Timo van Voorden
Directievoorzitter Achmea Corporate Relations & Partnerships
Wat doet Timo in Rwanda?
Timo van Voorden, directievoorzitter Achmea Corporate Relations & Partnerships, gaat zijn zogeheten vitaliteitsverlof gebruiken om een project van de Achmea Foundation, een irrigatieproject van EUCORD, te evalueren. EUCORD is een non-profitorganisatie die tot doel heeft het levensonderhoud van boeren te verbeteren. Het Uhira Wunguke (‘Irrigate to win’)-project heeft tot doel om ongeveer 2.000 boeren in het oosten van Rwanda hun akkers ook in het droge seizoen te laten verbouwen door het bieden van financiering en irrigatietechnologie. De Achmea Foundation steunt dit project sinds 2018. Het klimaat van Rwanda is de laatste jaren steeds minder voorspelbaar geworden. Kleine boeren hebben als gevolg van onregelmatige regenval vaker lagere gewasopbrengsten en mislukte oogsten. Sinds 2016 introduceert EUCORD nieuwe, meer efficiënte irrigatiemethoden om boeren te helpen omgaan met de gevolgen van de klimaatverandering. Het project bevordert marktgerichte landbouw tijdens zowel het natte als droge seizoen. De ervaring van EUCORD in Rwanda laat zien dat irrigatie een extra winst kan opleveren van 700 tot 900 euro per hectare. EUCORD heeft ook geleerd dat een brede acceptatie van nieuwe irrigatiemethoden verhinderd wordt door een aantal factoren en stelt daarom voor de activiteiten in Rwanda uit te breiden. Het doel van het project is om duurzame financieringsoplossingen te testen om de toegang tot irrigatietechnologie te verbeteren. De subsidie van de Achmea Foundation wordt gebruikt om 19 boeren coöperatieven in Oost-Rwanda te ondersteunen.
Karen Willemsen
Achmea Internationaal
Afwisseling – dat is wat een assignment voor de Achmea Foundation èn partner Solidaridad brengt
In 2018 besloot de Achmea Foundation te investeren in een project in Tanzania om de melkproductie en daarmee het inkomen van Tanzaniaanse boeren te verhogen. Een project dat perfect past binnen de doelstellingen van de Achmea Foundation. “Doordat de foundation de verbeteringen wilde doorvoeren met een (lokale) partner èn met een vaste tijdsinvestering gevraagd van Achmea-medewerkers, besloot ik mijn steentje bij te dragen,” vertelt Karen Willemsen, Achmea Internationaal. “In ongeveer 80 uur heb ik door ruim 20 kwalitatieve interviews af te nemen en een rapport te maken een bijdrage geleverd. Tanzaniaanse boeren helpen de melkproductie en daarmee hun inkomen en welzijn verbeteren “De resultaten van mijn assignment voor het Dairy 2025 project vanuit de foundation bestaan uit 5 concrete aanbevelingen als 'next steps'. Dit komt voort uit de kwalitatieve analyse op ongeveer 10 verschillende stakeholders,” vervolgt Karen. “De aanbevelingen variëren van meer focus in de aanpak op boeren en community's tot het bieden van de mogelijkheden om meer gebruik te maken van de digitale middelen die ook in Tanzania beschikbaar zijn. Dit zou de huidige verwachtingen moeten versterken om een verdubbeling van het inkomen van ruim 6000 boeren waar te kunnen maken.” Solidaridad, partner van de Achmea Foundation, is erg blij met het resultaat van deze assignment en gaat de vervolggesprekken met hun stakeholders aan om de aanbevelingen om te zetten in acties. Een remote assignment voor de Achmea Foundation brengt de afwisseling in werken vanuit huis Karen: “In mijn huidige rol als PIP / SPOC voor de internationale bedrijfsonderdelen van Achmea heb ik dagdagelijks te maken met andere culturen en manieren van werken. Echter, in geen geval met de Afrikaanse cultuur, voor een meer ‘goed’ doel. Daarnaast had ik de behoefte om zelf, zonder team of manager, in een nieuw project te duiken. Een assignment als business analist leek me als voormalig data-analist ideaal. Daarbij was de mogelijkheid om me remote in te zetten perfect voor mij. Hierdoor kon ik met goede voorbereiding en een duidelijk tijdskader zo veel mogelijk waarde leveren voor partner Soldaridad en het Dairy 2025 project.” Op de vraag wat de (remote) assignment Karen opgeleverd heeft, weet ze het antwoord meteen “Uiteraard komen de Nederlandse directheid, de hiërarchie die in Afrikaanse communities heerst en het beeld van NGO's terug in mijn leermomenten. Ook vanachter een scherm was dit goed te doen. En het geeft jou en de partner de tijd om op het juiste moment de juiste interventies te doen. Ik kan dan ook iedereen een (remote) assignment voor de foundation aanraden: het is leerzaam, geeft voldoening, maar is bovenal leuk en afwisselend!”